Biały post

Napadało i jest biało . Dla takiego widoku warto nawet polubić zimę na 5 minut. Z nieba leci biały puch a ja zza okien autobusu obserwuję ośnieżony świat. Wszystko białe. Białą pierzyną otulony świat jak ja otulona szalem . Ludzie przemykają między jednym a nastepnym płatkiem śniegu. Spoglądają w niebo zastanawiając się jak długo jeszcze będzie sypało. Dzieci szybko lepią bałwana żeby zdążyć przed następnymi roztopami. Trzy kule już utoczone . Uśmiecham się pod nosem wspominając  bitwy na śnieżki. Wspomnienia przerywa pisk opon i myśl że zaraz wysiadam.Trzeba w końcu wysiąść z autobusu i dotrzeć jakoś do ciepłego domu. Śnieg skrzypi pod stopami .  Zaczynają marznąć mi palce u rąk. Rdzawe, wąskie  ślady na śniegu to dowód na to, że coś długo czekało na wyciągnięcie ze składziku. W końcu sanki poszły w ruch i już górka opanowana przez gromadę z rumianymi buziami. Oj pamiętam te moje z siostrą szalone zjazdy z górki na drewnianych sankach , gdy radość mieszała się z obawą żeby nie udeżyć w ogrodzenie, które zatrzymywało wszystkich nieuważnych .
Zapada zmrok. To taka krótka, magiczna chwila zawieszona między dniem a nocą  . Gdzieś przebiega mi drogę zagubiony kot pozostawiając na śniegu ślady łapek.

A w domu czeka na mnie przygotowany przez mojego Anioła ciepły, późny obiad...
...Już jest dobrze. Przycupnięta, skulona na kanapie,  otulona kocem piję ciepła herbatkę z sokiem malinowym i cytryną. To Anioł dba o moje zdrowie i myśli abym tylko nie złapała jakiegoś kataru.  Spoglądam w okno. Lampa uliczna oświetla ciągle spadające leniwie płatki  śniegu. Lubię ten widok . Lubię taką zimę . Lubię ją właśnie przez te 5 minut, które mogą takie trwać  nawet dłużej :-).